Dondersteen magistrale roman van Johan de Boose

4-8-20. Twee jaar na het succes van zijn buitengewoon originele roman Het vloekhout – die op de shortlist stond van de Libris Literatuurprijs 2019 – komt Johan de Boose met een weergaloos nieuw boek.

Een diep ontroerende roman over zijn vader. Met enkel zichzelf als gezelschap reist Johan de Boose dwars door de VS. Hij is op weg naar de navel van de wereld, een oeroud landschap in Utah, om zijn overleden vader een laatste saluut te brengen. Halverwege houdt hij halt in Gardner, het door God verlaten stadje waar zijn boezemvriend en zwager Gary begraven ligt.
Al reizende spit Johan door zijn geheugen in een poging de herinneringen aan zijn overleden dierbaren in leven te houden. Zo ontstaat een rijkgeschakeerd portret van zijn vader, een amateurnatuurkundige die in gedachten de wereld bereisde, maar in werkelijkheid zijn werkkamer nauwelijks verliet. En ook Gary krijgt gestalte, als Johans drinkebroeder, een duisterder versie van hemzelf met wie het fataal afliep.
Dondersteen is een wondermooie roman vol warme melancholie over het omgaan met verlies. Het is een zoektocht naar verwantschap op een eenzame planeet en een fonkelend monument van een schrijvende zoon voor zijn vader.

Johan de Boose (Gent, 1962) schrijft romans, non-fictie, gedichten en toneel. Zijn roman Het vloekhout (2018) – over het stuk hout waaraan Jezus werd genageld – bereikte de shortlist van de Libris Literatuur Prijs en won de Prijs voor het Spirituele Boek 2019. Eerder verschenen van zijn hand onder meer de roman Bloedgetuigen, over de Tweede Wereldoorlog en de gruwelen van de twintigste eeuw, en De poppenspeler en de duivelin, non-fictie over de oorlog in Joegoslavië. De Boose is slavist en reist veelvuldig naar alle uithoeken van de wereld.

Teksten uit Dondersteen

‘Zie je de loden wand?’ vroeg vader. ‘Die moet ons beschermen. Want deze stukken bevatten een natuurkracht die tot verschrikkelijke verwoestingen in staat is. Wat je hier ziet, is het resultaat van een strijd tussen schepping en ondergang.’

Ik keek om me heen. Overal hingen bordjes met een klaverblad en een doodskop. ‘Wat is de waarheid?’ vroeg ik. ‘Het saaie en ongevaarlijke, of het mooie en bedreigende?’

‘De waarheid is, kleine Johannes,’ zei vader, ‘dat er vele waarheden zijn, maar we kunnen ze niet altijd meteen zien.’
Hij doelde op de natuurkunde, maar ik dacht ook aan andere vormen van waarheid, aan verschillende manieren om naar de wereld te kijken.
Ik denk dat ik toen iets zei als: ‘Ik vind ze prachtig, al die stenen.’
Vader boog zich over me heen en druppelde zijn woorden in mijn oor: ‘Zeg nooit zomaar steen tegen een steen.’

(tekst en foto uit Dondersteen, pag. 59-60)

Mijn vader heeft, zoals ik zei, nauwelijks gereisd, maar hij reisde in zijn hoofd de hele wereld over. Lang voor internet verdiepte hij zich in de aardrijkskundige details van elke vierkante millimeter op zijn wereldbol, zo lang en zo intens dat hij er evenveel van wist als iemand die er thuis was. Toen hij hiermee klaar was, bestudeerde hij de geschiedenis van elke regio.

(tekst en foto uit Dondersteen, pag. 61-62)